Dlaczego multimedalistka Mistrzostw Polski porzuciła sport? Spowiedź po latach Angeliki Woźniak

Jeszcze trzy lata temu wielu sympatyków lekkoatletyki wiązało duże nadzieje z Angeliką Woźniak, zawodniczką UKS Błyskawicy Domaniewice. Dzisiaj to już Angelika El Moujahid. Mieszka w północnej Anglii, tam pracuje, studiuje – i opowiada nam, co sprawiło, że zrezygnowała ze sportu.

Angelika El Moujahid, a wcześniej Woźniak to była zawodniczka UKS Błyskawicy Domaniewice, gdzie pod skrzydłami Mieczysława Szymajdy rozwinęła swoje umiejętności. Multimedalistka Mistrzostw Polski została zauważona przez kierownictwo PZLA, które powołało zawodniczkę do występów w reprezentacji Polski.

Sukcesy osiągała także na arenie europejskiej: w 2015 roku zajęła 5 miejsce w Gruzji, w 2016 w tym samym miejscu uplasowała się na 10 pozycji. Brała udział także w mistrzostwach świata w Kenii w 2017 roku.

Jeszcze zanim skończyła 18 lat ustanowiła niepokonane do dziś cztery lekkoatletyczne rekordy powiatu łowickiego: w pchnięciu kulą 3 kg (U18), rzucie dyskiem 0,75 kg (U16), młotem 3 kg (U18) oraz oszczepem 500 g (U18). Świetnie zapowiadającą się karierę przerwała w 2018 roku – dlaczego?

- Cieszę się, że mam możliwość udzielenia wywiadu, aby zamknąć już na zawsze ten rozdział w życiu – mówi Angelika jeszcze zanim zaczniemy właściwą rozmowę.

Zapraszamy do przeczytania wywiadu, w którym zaglądamy za kulisy życia młodej osoby, która stara się pogodzić karierę sportową z edukacją, pracą i problemami – i nie boi się zmian, nawet jeżeli wydają się radykalne.

Jak wspominasz czasy występów w zawodach lekkoatletycznych?

- Wspominam je super, każde zawody miały niepowtarzalną atmosferę, której teraz mi troszkę brakuje.

Ostatnie zawody to również moment porzucenia treningów?

- Szczerze mówiąc na ostatnich zawodach jeszcze nie wiedziałam, że będą ostatnimi.

Więc co sprawiło, że w kolejnych już nie wzięłaś udziału?

- Minęło dużo czasu od momentu podjęcia decyzji o zakończeniu mojej kariery ze sportem, więc mogę opowiedzieć jak i dlaczego tak się stało. Ale aby każdy mógł zrozumieć wszystko, muszę to dość obszernie wyjaśnić, a cała historia jest długa.

Wszystko zaczęło się od poważnej operacji złamanej żuchwy w 2018 roku, po której dostałam zwolnienie lekarskie na 6 miesięcy. Krótko po operacji odsunięto mnie z kadry narodowej. Później zaczęłam mieć problemy z pracownikami internatu, w którym mieszkałam. Jedna z pracownic zaczęła mnie obrażać i oskarżać o rzeczy, których nie robiłam, było to na tyle poważne, że nie chciałam już tam więcej mieszkać. Ale nie miałam jeszcze 18 lat.

Powiedziałam o tym moim dziadkom, którzy byli moimi opiekunami prawnymi. To starsze pokolenie: żyją w przekonaniu, że starsze osoby mają rację. Powiedziałam też mamie, ale ona nie mogła nic zrobić – nie miała do mnie praw.

Nakreśliłabyś dokładniej relację ze swoją mamą?

- Mama urodziła mnie mając 20 lat, a mając 22 została wdową. Oddała mnie wtedy pod opiekę dziadków, prawdopodobnie myślała, że nie da sobie rady sama – trafiłam w ręce osób, którym najbardziej ufała. Nie mam do niej żalu, sama mam 21 lat, była wtedy praktycznie w moim wieku, więc rozumiem jej decyzję. Mimo że zawsze dzieliły nas kilometry, mamy bardzo dobry kontakt.

Twoje problemy odbiły się pewnie też na innych aspektach życia?

- Zaczęłam mieć też gorsze relacje z trenerem. Ta relacja jest bardzo ważna: zawodnik i trener powinni sobie ufać, a ja tego zaufania nie miałam po odsunięciu z kadry.

Mowa o trenerze Szymajdzie?

- Nie. Mieczysław Szymajda to trener, z którego każdy mógłby brać przykład jeśli chodzi o relacje z zawodnikami. Zmieniłam trenera, idąc do Warszawy z myślą, że tamtejszy trener ma dużo większą wiedzę. Wiedzę miał dużą, ale nie było tej więzi.

Rozumiem.

- W maju miałam 18 urodziny, po których dziadkowie oznajmili mi, że od teraz jestem dorosła, więc mogę sama zarabiać na siebie. Byłam w szoku. Do tej pory nie rozumiem jak można coś takiego powiedzieć osobie, która dopiero wchodzi w dorosłe życie, która się uczy, trenuje codziennie - dla mnie to brak serca. Nigdy nie byłam typem osoby, która by się żaliła, więc zacisnęłam zęby i myślałam co zrobić, bo nie chciałam mieszkać w internacie. Jedyną opcją było pójście do pracy.

Myślałam, że uda się pracować tylko w weekendy, by opłacić wynajem pokoju, ale szybko okazało się, że nie dam rady. Musiałam podjąć pracę na pełen etat: przez trzy miesiące chodziłam do liceum od 8 do 15, po szkole trenowałam dwie godziny, a o 19 zaczynałam zmianę w pracy do godziny 3 w nocy.

Spałam po 3-4 godziny dziennie. Przy takim trybie życia zasypiałam na lekcjach, zaczęłam kombinować co robić dalej. Wiedziałam, że na nikogo już nie mogę liczyć i jeśli sama nie zadbam o siebie, to nikt mi nie pomoże. Po trzech miesiącach stwierdziłam, że mogę dokończyć klasę maturalną w liceum dla dorosłych. Zrobiłam przerwę w nauce i później się do takiego liceum zapisałam. Wtedy już tylko pracowałam i trenowałam.

Przeszłam drugą operację. Moje relacje z trenerem były jeszcze gorsze: zawodnicy jeździli na obozy kadrowe, a ja zostałam z niej odsunięta, więc zostałam w Warszawie. Miałam robić treningi sama, byłam już na tyle przytłoczona wszystkimi sytuacjami, że podjęłam decyzję: kończę ze sportem. Nie miałam w tamtym momencie nikogo z kim mogłam porozmawiać o problemach, trzymałam wszystko w sobie i po pewnym czasie to wszystko we mnie zgasło.

To wtedy poznałaś swojego męża?

- Poznaliśmy się w Warszawie zaraz po rezygnacji ze sportu. Zawsze jest mu smutno, że nie poznaliśmy się wcześniej - nie mógł widzieć jak trenuję, jeżdżę na zawody. Jest z zawodu fizjoterapeutą - właśnie jesteśmy w trakcie otwierania jego gabinetu, jako fizjoterapeuta pracował w klubie piłkarskim w Maroku skąd pochodzi, więc interesuje się sportem.

Wzięłam ślub i zaczęłam normalne życie, niektórzy mówili, że to za szybko, ale ja bardzo szybko wkroczyłam w dorosłe życie: już w wieku 15/16 lat przeprowadziłam się do Warszawy. Od 2,5 roku jestem żoną w szczęśliwym związku. Z dziadkami nie utrzymuję żadnego kontaktu.

To, co zrobili mi jako 18-letniej dziewczynie jest niewybaczalne. Później nie chciałam ich odwiedzać, ale mój mąż zawsze bardzo chciał jeździć do Głowna i ich szanował. Po tym, jak babcia stanęła w obronie męża chrzestnej, który zachował się wobec niego w rasistowski sposób, zerwałam z nimi kontakt. Wymeldowali mnie i wydziedziczyli – a ja od roku mieszkam w Anglii. Tu pracuję i studiuję na angielskim uniwersytecie.

Razem z mężem chcemy pomóc mojej mamie, która może nie miała mi jak pomoc w najtrudniejszym dla mnie okresie, bo sama mało zarabia, ale zawsze mnie wspierała. Zawsze dawała mi to, co miała. Przedłożyliśmy nasze priorytety, aby zarobić i kupić jej mieszkanie, żeby nie musiała wynajmować. Jesteśmy młodzi, więc damy sobie radę.

Myślisz że gdybyś poznała go wcześniej, nadal mogłabyś trenować?

- Myślę, że jeśli bym go wcześniej poznała, raczej bym trenowała. Już mnie kilka razy namawiał na powrót, ale pewnie zmieniłabym trenera.

Widzisz jeszcze szanse na powrót do sportu w profesjonalnym wydaniu lub chociaż hobbystycznym? I przede wszystkim czy tego chcesz?

- Wiesz, ja zawsze wychodzę z założenia, że albo robię coś na 100%, albo się za to nie zabieram, więc hobbystyczna odsłona sportu odpada. Nie ukrywam, że myślałam o powrocie, bo nigdy nie było tak, że nie chciałam tego robić. Tak życie mi się potoczyło, ale ja już nie jestem nastolatką - mam swoje rachunki, wydatki, więc pracując i trenując, nie poświęcę się pasji w stu procentach.

Poza tym dużo pracuję, bo mamy cel, by pomóc mamie, a w mieście gdzie mieszkam i tak nie ma żadnego takiego klubu. Musiałabym dojeżdżać do większego miasta, gdzie mają sekcję rzutów, a to już jest dla mnie nierealne.

Mieszkasz w Wakefield, tak?

- Tak. Mam sentyment do tego miasta: jest dla mnie połączeniem dwóch miast, które mam w sercu: Głowna i Jeleniej Góry, w której mieszka moja mama. To górzysty teren, centrum przypomina Jelenią Górę, a do tego mamy zalew, który przypomina Głowno.

Cieszę się, że udało ci się zamieszkać w miejscu z tak sentymentalną aurą. I jestem pełen podziwu dla drogi, którą przeszłaś!

- Cieszę się, że teraz mam życie jakie mam. Nauczyłam się też jednej bardzo ważnej rzeczy o sobie. Jestem w stanie zakończyć kontakty z każdą osobą jeśli robi mi coś złego - czy są to znajomi czy członkowie rodzin, bez sentymentów. Liczę na jakość, a nie ilość. Wolę mieć u boku jedną osobę na której polegam niż kilkanaście, które tylko udają wsparcie.