Przekrój historii miasta

Zapraszamy Państwa do krótkiej lektury opowiadającej o jakże pięknej historii naszego miasta...

Pierwsza wzmianka o Łowiczu pojawiła się w 1136 roku, w bulli papieża Innocentego II. Bulla nadawała prawa arcybiskupom

gnieźnieńskim do władania ziemią łowicką. Dokładna data nadania praw miejskich, nie jest do końca znana, ale pierwszym dokumentem, w którym Łowicz określany jest mianem oppidum (miasto) jest przywilej menniczy wydany w roku 1298 dla arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. W XIV wieku arcybiskup Jarosław Skotnicki wznosi murowany zamek, który staję się głównym ośrodkiem administracyjnym i gospodarczym kasztelanii łowickiej. W owym czasie rozwija się również miasto. Dzięki licznym przywileją od królów i prymasów, Łowicz staje się ważnym punktem handlowym na szlaku każdego kupca. Szczególnie słynne są jarmarki, które zawsze przyciągały do miasta rzesze miłośników obrotu i wymiany towarów. Do połowy XVII wieku trwa rozwój Łowicza. Do rezydencji prymasa na zamku łowickim zjeżdżają królowie polscy i przedstawiciele obcych państw. W okresie bezkrólewia, gdy prymas pełni funkcje głowy państwa, w Łowiczu podejmowane są najważniejsze decyzje dla kraju. Dwór prymasowski tętni życiem kulturalnym i naukowym.
Rozkwit miasta przerywa potop szwedzki. Najeźdźcy z północy palą zamek i część zabudowy miejskiej. Poważnie zniszczone miasto, nigdy już nie odzyskało dawnej świetności i zaczęło podupadać, przechodząc stopniowo do roli małego miasteczka. Niestety w kolejnych dwóch wiekach Łowicz nie potrafi osiągnąć dobrej koniunktury, sprzyja temu wojna północna i konfederacja barska, dzięki którym miasto jest powtórnie zniszczone. W czasie rozbiorów pod koniec XVIII wieku, Łowicz znajduję się pod panowaniem pruskim i definitywnie traci status stolicy arcybiskupstwa. Po wojnach napoleońskich w dwadzieścia lat później miasto dostaje się pod władanie cara, i wchodzi w skład Królestwa Polskiego. W 1820 roku następuję pewne ożywienie miasta, Łowicz zyskuje prawa miasta wojewódzkiego, stając się stolicą obwodu sochaczewskiego. W tym samym roku car Aleksander I nadaje dobra łowickie swemu bratu księciu Konstantynowi, natomiast żona księcia przyjmuję tytuł ?Księżnej Łowickiej?. Podczas okresu powstań narodowych, mieszkańcy czynnie uczestniczą w walkach, jak również chronią samych walczących przed zemstą caratu, która niejednokrotnie kończyła się śmiercią lub przymusową zsyłką na Syberię. W drugiej połowie XIX wieku następuje znaczny wzrost liczby ludności, jak również drobnego przemysłu. Powstają pierwsze fabryki i przędzalnie. Miasto uzyskuje bezpośrednie połączenie kolejowe z Warszawą, rozwija się transport. W parę lat później, na początku XX wieku powstaje w mieście szereg instytucji i stowarzyszeń, które w sposób widoczny oddziałują na życie społeczne całego regionu łowickiego.
Podczas I wojny światowej na mocy aktu 5 listopada 1916 roku, wydanego przez cesarzy Austro-Węgier i Niemiec o uznaniu Królestwa Polskiego niepodległego od Rosji, Łowicz wchodzi w skład Regencyjnego Królestwa Polskiego. W dwa lata później, miasto uzyskuje niepodległość, po blisko 123 latach niewoli ponownie przechodzi w ręce Polski. W okresie międzywojennym Łowicz odnotowuje duży postęp w oświacie i kulturze. Znacznie gorzej przedstawia się sfera uprzemysłowienia, budownictwa i ochrony zdrowia. Brak czynnika dynamizującego rozwój miasta, jakim mógłby być w tym okresie przemysł, sprawia, że pozostaje ono w sumie niewielkim ośrodkiem zajmującym się głównie obsługą rolnictwa. Kolejna z wojen, II wojna światowa, przynosi poważne zniszczenia miastu. Szczególnie duże są one we wrześniu 1939 roku, kiedy Łowicz staje się kluczową pozycją w największej bitwie kampanii wrześniowej, w bitwie nad Bzurą. W wyniku późniejszej polityki wyniszczenia ludności, prowadzoną przez hitlerowskie Niemcy, ludność miasta w czasie 6 lat trwania wojny zmniejszyła się o blisko 35%. Szczególnie dotkliwie oznaki eksterminacji odczuli łowiccy Żydzi, którzy wywiezieni z likwidowanego getta w 1942 roku zostają wymordowani w obozach koncentracyjnych.
Koniec okupacji Niemieckiej kładzie wejście Armii Czerwonej do miasta 17 stycznia 1945 roku, wynikiem czego Łowicz na ponad pół wieku staje się miastem żyjącym w rzeczywistości PRL-u. W tym okresie gigantycznie wzrasta znaczenie budownictwa mieszkaniowego, jak również przemysłu lekkiego. Powstaje przetwórnia owocowo - warzywna, zakłady włókiennicze i dziewiarskie. Rozwój miasta kończy się w raz z chwilą wprowadzenia stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku. W tym czasie w mieście można było zaobserwować wszech obecne patrole wojskowe, czy milicyjne.
Z chwilą końca okresu Polski Ludowej w 1989 roku, Łowicz wkracza w nową erę dziejową, która po stagnacji lat 80 - tych, musi pracować na to, aby odszukać dawną świetność miasta.