Jedno słowo, a wyraża więcej niż Rafaello;)

Shukran, efcharisto, salamat, blagodaria, toda. Wszystkie te obcojęzyczne wyrazy w tłumaczeniu polskim znaczą to samo. Mianowicie „dziękuję”.

Słowo „dziękuję” ze swojej istoty – sensu – wyraża wdzięczność. Do języka polskiego wkradło się jednak kilka zdrobniałych pojęć, które próbują być bardziej modne. Są nimi wyrazy "dzięks" czy "dziękówka". Terminy te sprawiają wrażenie wypierania słowa potocznie wpisanego w naszą polska kulturę jako istoty zasygnalizowania naszej wdzięczności, grzeczności. Czy znaczy to jednak, że jeżeli mówi ktoś „na skróty” mówi nieszczerze? Pewnie nie.

Piękny język polski zanika w dobie komputerów i świata zdominowanego przez facebook, modę, telewizję.
Niejednokrotnie powiemy, że słowo to istnieje, ale już tylko w słownikach osób starszych. Dzisiejsza młodzież nie zna tego słowa. Mimo trudu wychowania i wpajania go przez rodziców oraz wychowawców w szkołach bardziej identyfikuje się ze sformułowaniem „należy mi się”. Częściej porozumiewa się ze sobą „łaciną” podwórkową. Jeżeli już mówią, czy zdają sobie sprawę ze znaczenia jakie za sobą ono niesie.

Być może słowa tego uczymy się sami. Z wiekiem wartości wpajane przez dorosłych nabierają sensu. Im jesteśmy starsi tym bardziej wartościujemy określone rzeczy.

Nie możemy także wszystkich ludzi wrzucać do jednego worka. Są przecież tacy, którzy umieją szczerze dziękować. Bo życzliwość i troska o innych jest miarą naszego społeczeństwa. Filozofia savoir vivre wciąż podpowiada nam, żeby traktować etykietę dobrego zachowania jako coś żywego, autentycznego, szczerego.
Codzienność jest o wiele przyjemniejsza, kiedy my dziękujemy, albo nam dziękują. Bo "dziękuję" to słowo, które nie jest zarezerwowane na szczególne okazje, albo tylko dla wybranych osób. Słowa "dziękuję" mogą używać wszyscy i wszyscy powinni go używać.

Czy istnieje jeszcze słowo „dziękuje”? Istnieje. Nie zapomnijmy jednak, że to naprawdę magiczne słowo i powinniśmy go używać jak najczęściej. Jedno słowo, a wyraża więcej niż Rafaello ;)